ESP abajo – Dutch below

Not so long ago, I wondered what I would do in 2020. It seemed like an eternity far away, and suddenly the time has come. As if the time in-between had suddenly turned into nothing, and as if I stepped into 2020 in one fluent movement from the past.

I had the same feeling a few days ago. The eldest daughter moved out this this weekend to an apartment, sharing it with her boyfriend.   Yesterday I suddenly thought about what it was like when we just moved into this house, more than twenty years ago. The two kids were still little and sharing one room, sleeping in single beds being pushed together. In the evening I often lay down between them to read a story, and then promptly fell asleep between those warm children’s bodies. I thought of that, the moment I saw that the daughter’s bedroom was almost empty and the bedding was removed so that there was nothing more than a sad bare mattress on the bed. The memory of that moment of reading aloud a long time ago grabbed my throat. I was thrown to the past, only to be catapulted back to the present.  As if the time in between was nothing more than a flash and not a period of twenty years.

Don’t get me wrong, I am happy for my daughter and proud of her.  But that flash made me swallow. And it made me start thinking if I was there enough for her the past few years. Sometimes I was, and sometimes maybe not enough.

It made me realize how fast time really literally flies, despite all the clichés. I wanted to pull my little daughter against me one more time and cuddle her. I actually became a little nostalgic when I realized that time wouldn’t come back. But at the same time I also felt a sparkling curiosity about the future.

Coincidence or not, I read somewhere online this morning in an article that Obama would have said that on his deathbed he would mainly remember how he took his children to the park, and would not think of the memorable speech he gave about the climate agreement in Paris.  I understand what he means.  It is important to cherish our loved ones, those who love us and whom we ourselves so much love.  That also means thinking about our own lives, and how we live them. What do we give priority to, what do we waste too much time on, what should we not do and what should we do more or different? Do we spend our oh so precious time on what really matters and above all, who really matters in our lives? In a non-egoistical way, in a way that doesn’t mortgage the future of others?

This year I not only intend to curb my workaholic tendencies and develop better sleeping habits, but also to cherish my loved ones more and to be more conscious in life: to waste less water, to use less plastic, to reuse more material, to visit nature even more often (the dog will be happy). Those seem to me good intentions, and not even that difficult to realize. So that at the next time flash within 5, 10 or 20 or so years, I can look back on what was without regrets.  And after that, to be able to fully focus on what is to come.

A happy and healthy New Year to everyone!

Un nuevo año, una nueva década.

No hace mucho tiempo, me preguntaba qué haría en el 2020. Parecía una eternidad lejana, y de repente este tiempo ha llegado. Como si el tiempo intermedio se hubiera convertido repentinamente en nada, y como si yo entrara en el 2020 en un movimiento fluido del pasado.  

Tuve la misma sensación hace unos días. La hija mayor se fue de casa a principios de año, desde este fin de semana más concretamente, para convivir con su novio.   Ayer, de repente, pensé en cómo era cuando recién llegamos a vivir aca, hace más de veinte años. Los hijos compartían todavía un cuarto, uniendo sus camas individuales. Por la noche, a menudo me acosté entre ellos para leer un cuento, y luego me dormí rápidamente entre ellos dos. Pensé en eso, en el momento en que vi que el dormitorio de la hija estaba casi vacío y la ropa de cama fue retirada de modo que no había nada más que un triste colchón desnudo en la cama. El recuerdo de ese momento del pasado me agarró la garganta. Fui arrojado al pasado, sólo para ser catapultado de vuelta al presente.  Como si el tiempo intermedio no fuera más que un destello y no un periodo de veinte años.

Me di cuenta de lo rápido que vuela el tiempo, literalmente, a pesar de todos los clichés. Quería tener y abrazar a mi pequeña niña una vez más. En realidad me puse un poco nostálgico cuando me di cuenta de que ese tiempo no volvería. Pero al mismo tiempo también sentí una chispeante curiosidad por el futuro.

No me malinterprete, estoy feliz por mi hija y orgulloso de ella.  Pero ese flash me hizo tragar. Y pensar si estuve lo suficiente para ella los últimos años. A veces si, y a veces tal vez no lo suficiente.

Coincidencia o no, leí en algún lugar de Internet esta mañana en un artículo que Obama habría dicho que en su lecho de muerte recordaría principalmente cómo llevó a sus hijos al parque, y no pensaría en el memorable discurso que pronunció sobre el acuerdo climático en París.  Entiendo lo que quiere decir.  Es importante valorar a nuestros seres queridos, a los que nos aman y a los que amamos tanto.  Eso también significa pensar en nuestras propias vidas y en cómo las vivimos. ¿A qué le damos prioridad, en qué perdemos demasiado tiempo, qué no debemos hacer y qué debemos hacer? ¿Gastamos nuestro tan preciado tiempo en lo que realmente importa y sobre todo, en quién importa realmente en nuestras vidas? ¿De una manera no egoísta, de una manera que no hipoteque el futuro de los demás?

Este año no sólo pretendo frenar mis tendencias adictas al trabajo y desarrollar mejores hábitos de sueño, sino también valorar más a mis seres queridos y ser más consciente en la vida: entre otras cosas desperdiciar menos agua, usar menos plástico, reutilizar más material, visitar la naturaleza con más frecuencia (el perro (de hoy) será feliz). Me parece una buena intención, y ni siquiera tan difícil de realizar. Para que en el próximo destello de tiempo de 5, 10 o 20 años que se presentará mañana, pueda mirar atrás a lo que fue sin arrepentimiento.  Y luego ser capaz de concentrarse en lo que está por venir.

Un feliz y saludable Año Nuevo para todos!

• 

Een nieuw jaar, een nieuw decennium…

Nog niet zo gek lang geleden vroeg ik me af wat ik in 2020 zou doen. Het leek nog een eeuwigheid ver weg, en plots is het nu zover. Alsof de tussenliggende tijd ineens tot niets verworden is en ik vanuit het toen in één beweging 2020 ben binnengestapt.

Ik had hetzelfde gevoel een paar dagen geleden. De oudste dochter is begin dit nieuwe jaar, sinds dit weekend meer bepaald, uit huis gegaan om te gaan samenwonen met haar vriend. Gisteren moest ik ineens denken aan hoe het was toen we net in dit huis kwamen wonen, alweer meer dan twintig jaar geleden. De twee kids deelden nog één kamer, en sliepen in tegen elkaar geschoven eenpersoonsbedden. ’s Avonds ging ik vaak tussen hen in liggen om een verhaaltje voor te lezen, en viel dan prompt zelf in slaap tussen die warme kinderlijfjes. Daar dacht ik aan, op het moment dat ik zag dat de slaapkamer van de dochter bijna leeg was en het beddengoed afgehaald zodat er niet meer dan een treurige kale matras op het bed lag. De herinnering aan dat voorleesmoment lang geleden greep me naar de keel. Ik werd naar het verleden geslingerd, om daarna terug gekatapulteerd te worden naar het nu. Alsof de tussenliggende tijd niet meer dan een flits was en geen twintig jaar lang.

Begrijp me niet verkeerd, ik ben blij voor mijn dochter en trots op haar. Maar die flits deed me even slikken. En stilstaan of ik er de afgelopen jaren voldoende voor haar was. Soms wel, en soms misschien niet genoeg.

Het deed me beseffen hoe snel de tijd echt letterlijk vliegt, alle clichés ten spijt. Ik wilde mijn kleine dochter van toen nog een keer tegen me aan kunnen trekken en knuffelen. Ik werd zowaar een beetje nostalgisch bij het besef dat die tijd niet meer zou terugkomen. Maar tegelijk voelde ik ook een sprankel nieuwsgierigheid naar de toekomst.

Toeval of niet las ik vanochtend ergens online in een artikel dat Obama zou gezegd hebben dat hij zich op zijn sterfbed vooral zal herinneren hoe hij zijn kinderen meenam naar het park, en niet zou denken aan de gedenkwaardige speech die hij gaf over de klimaatovereenkomst van Parijs. Ik begrijp wat hij bedoelt. Het is belangrijk onze dierbaren te koesteren, zij die van ons houden en die wij zelf zo graag zien. Dat betekent ook nadenken over ons eigen leven, en hoe we het leven. Waar geven we voorrang aan, waar verspillen we teveel tijd aan, wat doen we beter niet en wat wel? Besteden we onze o zo kostbare tijd aan wat er echt toe doet en vooral, aan wie er echt toe doen in ons leven? Op een niet-egoïstische manier, op een manier die de toekomst van anderen niet hypothekeert?

Ik neem me niet alleen voor om dit jaar mijn workaholic neigingen in te tomen en betere slaapgewoonten te ontwikkelen, maar ook mijn geliefden meer te koesteren en meer bewust in het leven te staan: minder water te verspillen, nog minder plastic te gebruiken, meer materiaal te hergebruiken, nog vaker de natuur op te zoeken (de hond zal blij zijn). Dat lijken me goede voornemens, en niet eens zo moeilijk om te realiseren. Zodat ik bij de volgende tijdsflits van 5, 10 of 20 jaar die zich morgen zal aandienen zonder spijt kan terugkijken op wat was. En daarna de blik weer voluit kan richten op wat komt.

Een gelukkig en gezond 2020 iedereen!!!