English below

Ik maak me zorgen. Over de toestand waarin wij, de mens, de planeet versneld aan het brengen zijn.  We gebruiken de planeet als een gebruiksvoorwerp. We doen alsof water eindeloos beschikbaar zal zijn. We doen of gas en hout en alle andere natuurlijke grondstoffen er altijd zullen zijn, zonder dat het iets uitmaakt hoe we ermee omgaan.   De aarde lijkt een onuitputtelijke bron van materialen die we voor altijd kunnen gebruiken zoals we vandaag doen.  De aarde lijkt ook steeds meer een plek waar we alles terug kunnen droppen als we het niet meer nodig hebben, en uitstoten zonder dat het wat uitmaakt of het goed of slecht is voor de omgeving.  Not dus. Daar lig ik wakker van.  De planeet zal nog lang blijven bestaan, maar we zijn het leven verschrikkelijk moeilijk aan het maken voor onze kinderen, onze kleinkinderen, achterkleinkinderen, achterachterkleinkinderen en ga zo nog maar even door. En het lijkt of we het ons geen zak aantrekken. Of toch velen onder ons er niet om geven.

Ik zag enkele dagen geleden de film ‘Don’t look up’ waarin een grote komeet nog groter dan degene die een einde maakte aan het leven van alle dinosauriërs, recht op onze aarde afstevent.  Wetenschappers ontdekken dit maar hebben de grootste moeite om de overheid te overtuigen actie te ondernemen. Wanneer dit dan toch gebeurt, gaat alles alsnog de mist in onder invloed van het kapitalisme.  De film is griezelig actueel als het gaat over hoe verschillend mensen vandaag kijken naar de realiteit. Dé realiteit die bovendien niet eens meer lijkt te bestaan. Ieder maakt zijn eigen realiteit. Dat lijkt vandaag de dag tot steeds meer polarisatie te leiden.

Iets bleef me bij van deze film.  Wanneer je iets niet wil zien dan zal je het ook niet zien, omdat je het negeert, of omdat je het nu eenmaal niet kan zien omdat je er niet in gelooft.  Tot je er met de neus op gedrukt wordt, en zelfs dan. Naar aanleiding van de film besefte ik twee zaken nog maar eens des te meer. Ten eerste dat het niet mogelijk is om iedereen in een bepaalde richting mee te krijgen vb. te overtuigen van het belang om energiezuinig te wonen, of om klimaatvriendelijk te leven. Dat gaat niet, omdat mijn realiteit niet de jouwe is en de jouwe niet die van je buurman of buurvrouw. Daarbij, we hoeven anderen niet te overtuigen en we moeten dat ook niet doen (hoewel ik nu wel lijk te overtuigen om niet te overtuigen).  Mensen zullen zelf wel manieren vinden om zichzelf van iets te overtuigen.  Ten tweede: als we de planeet naar de vaantjes willen helpen, dan kan dat ook daadwerkelijk.  De wereld is niet altijd maakbaar, er is niet per sé voor alles een oplossing die op tijd komt. 

Je hoeft niet ver te zoeken om in de komeet die op aarde dreigt in te slaan in de film een metafoor te zien. Voor de dreiging van de klimaatverandering bijvoorbeeld, voor hoe we omgaan met het milieu en de belasting dat dit legt op de natuur en onze gezondheid, voor hoe de keuze voor hoe we onze welvaart beleven de aarde geen goed doet, enzovoort.  Het hangt er maar net van af in welke richting welke beweging gaat en hoe zwaar deze zal wegen op het beleid, op ons eigen denken en handelen, op de keuzes die elk van ons maakt en zal maken in de toekomst, of het leven van de toekomstige generaties goed, minder goed of ronduit miserabel zal zijn.

Iemand raadde me aan om mijn zorgen hierover op te schrijven. Dat is wat ik vandaag begonnen ben en de komende tijd zal blijven doen.  Ik vond het een goed idee, want het helpt me om niet in hetzelfde gedachtenkringetje te blijven malen. En misschien lees je dit wel en denk je, oef, ik ben niet alleen, het is zo herkenbaar.  Je hoeft deze blog niet te lezen, maar het mag natuurlijk wel. Zeker als jij je vandaag de dag ook oprecht zorgen maakt over onze aarde. Onze planeet waartoe wij behoren. Onze planeet, die onze thuis is. Onze prachtige, geweldig mooie, betoverende planeet.

PS: Nog één dingetje, lig je van het bovenstaande absoluut niet wakker, en kan het je niet schelen op welke manier de mens de aarde dan ook behandelt, doe me dan een plezier en lees deze blog niet. Deze is namelijk niet voor jou bedoeld, want ik wil je niet het idee geven dat ik je ergens van wil overtuigen. Dat wil ik namelijk niet. Het leven is te kort om mijn energie hieraan te verspillen.  Het spijt me dan op voorhand dat je deze onder ogen kreeg. Blokkeer me dan vooral zou ik zeggen. Respectloze reacties zullen ook verwijderd worden.

The earth is enchantingly beautiful

I am worried. About the condition that we, mankind, are accelerating on the planet. We are using the planet as a tool. We act as if water will be available endlessly. We act as if gas and wood and all the other natural resources will always be there, no matter how we use them. The earth seems to be an inexhaustible source of resources that we can use forever as we do today. The earth seems also more and more a place where we can drop everything when we no longer need it, and where we can emit without making any difference whether it is good or bad for the environment. Not so. That is what keeps me awake. The planet will continue to exist for a very long time, but we are making life terribly difficult for our children, our grandchildren, great-grandchildren, great-great-grandchildren and so on. And it seems as if we don’t care. Or at least many of us don’t care.

A few days ago, I saw the film ‘Don’t look up’, in which a large comet even bigger than the one that put an end to the life of all the dinosaurs, is heading straight for our earth. Scientists discover this but have the greatest difficulty convincing the government to act against it. When they finally do, everything goes still wrong in the end because of the influence of capitalism. The film is eerily topical when it comes to how differently people look at reality today. The reality that, moreover, does not even seem to exist anymore. Everyone creates their own reality. That seems to lead to more and more polarisation nowadays. Something sticked with me about this film. When you don’t want to see something, you won’t see it, because you ignore it, or because you simply cannot see it because you don’t believe in it. Until you are confronted with it, and even then.

Following the film, I have come to realise two things all the more. Firstly, that it is not possible to get everyone to go in a particular direction for example to convince people of the importance to live energy-efficiently, or to live in a more climate-friendly way. This is not possible, because my reality is not yours and yours is not that of your neighbour. Moreover, we don’t have to convince others and we shouldn’t try to do so (although now it seems that I am trying to convince of not to convince). People will find ways to convince themselves of something. Secondly, if we want to destroy the planet, we can do so. The world is not always engineerable, there is not necessarily a solution for everything that comes on time.

You don’t have to look far to see a metaphor in the comet threatening to hit the earth in the film. For the threat of climate change, for example, for how we deal with the environment and the burden it places on nature and our health, for how the choice of how we experience our prosperity does not do the earth any good, and so on. It all depends on which direction each movement is going and how heavily it will weigh on policy, on our own thinking and actions, on the choices each of us makes and will make in the future, whether the lives of future generations will be good, not so good or downright miserable.

Someone advised me to write down my concerns. That is what I started today and will continue to do in the time to come. I liked the idea, because it helps me not to go round in the same circle of thoughts. And maybe you read this and think, oh dear, I am not alone, it is so recognisable. Of course, you don’t have to read this blog, but you are welcome to do so. Especially if you are genuinely concerned about our planet today. Our planet to which we belong. Our planet, which is our home. Our beautiful, wonderful, enchanting planet.

One more thing, if you don’t care about the above and don’t care about the way humans treat the earth, do me a favour and don’t read this blog. It is not meant for you, because I don’t want to give you the idea that I want to convince you of anything. I do not want to do that. Life is too short to waste my energy on this. I am sorry in advance that you had to see this first article. Then I would say, block me. And if you feel like posting disrespectful comments, don’t bother, they will be removed.