ENG below – ESP abajo

Sinds enige tijd kom je op sociale media foto’s tegen die plastic en afval verzadiging ademen. Mensen die zwemmen in een plastic soep. Allerlei afval aangespoeld op stranden van – voorheen idyllische – eilandjes; afvoerkanalen gevuld met plastic zakjes, flesjes, blikjes enzovoort.

De commentaar daarbij valt me nogal op. ‘OMG’ is een veel gelezen, net als ‘where’, ‘where is this’, tot ‘I believe this is in India, no?’ Het willen weten waar de foto’s vandaan komen, als enige commentaar, doet vermoeden dat mensen vooral willen weten dat de foto in kwestie hopelijk ergens ver vandaan genomen werd. Als om bevestiging te krijgen: ‘gelukkig is het ver van hier’- zodat ze wel bezorgd kunnen zijn – eventueel – maar vooral en op de eerste plaats opgelucht dat het henzelf niet treft en het fenomeen zich niet in de eigen achtertuin voordoet.

Een keer kon ik me niet inhouden en na een tiental reacties doorscrold te hebben die allemaal wilden weten waar en hoe de foto genomen was, schreef ik: “wat maakt het uit? Hoe belangrijk is het om te weten of de foto op 100 of 10.000 km van hier genomen is? Het is een foto van ergens op deze planeet. Onze planeet. Waar er– voor zover we weten- maar één van bestaat binnen ons bereik. Dus ja, laten we met recht en reden bezorgd zijn; niet zozeer om te weten waar de rotzooi ligt, dan wel om ons aan te zetten om na te denken wat we er zelf tegen kunnen doen!”

Denk je dat ik één reactie terugkreeg? Nee hoor. Het is veel gemakkelijker om vanuit je luie zetel commentaar te leveren op iets dat – gelukkig, oef – ver van je bed af gebeurt, dan je aangesproken te voelen om zelf iets te ondernemen en bij jezelf te beginnen.

Het maakt me moedeloos. Tegelijk weet ik dat ik ook blij moet zijn, om alle initiatieven die mensen warm maken om straten en pleinen afvalvrij te maken.

Wat me terugbrengt bij de afvalgooiers: waarom gooien mensen afval op straat? Denken ze misschien dat het vanzelf verdwijnt? Dat het oplost wanneer het regent? Dat iemand anders het wel voor hen opruimt? Is er geen afvalophaling in de straat waar ze wonen (wat in een aantal landen effectief (nog) niet bestaat).

Het is een complex probleem. Het begint niet bij degene die het afval weggooit op straat, en het eindigt niet bij degene die het afval op komt halen. Waarom IS er zoveel afval überhaupt?

Veel partijen hebben een verantwoordelijkheid hier: de overheid, de privésector, de consument, etc.

Iets kunnen we wel zelf doen. Als we minder niet recycleerbaar afval gebruiken, dan moeten we ook minder weggooien. Simpel toch? of niet?

• 

For some time now, you come across pictures on social media that breathe plastic and waste saturation. People who swim in a plastic soup. All kinds of waste washed ashore on the beaches of – formerly idyllic – islands; drainage channels filled with plastic bags, bottles, cans and so on.

The comments on this are quite striking. ‘OMG’ is a widely read one, just like ‘where’, ‘where is this’, until ‘I believe this is in India, no?’ Wanting to know where the photos come from, as the only comment, suggests that people mainly want to know that the picture was hopefully taken from somewhere far away. As if to get confirmation: ‘fortunately it is far from here’- so that they can be worried – possibly – but most of all relieved that it does not affect them and that the phenomenon does not occur in their own backyard.

One time I couldn’t control myself and after having scrolled through some reactions that all wanted to know where and how the photo was taken, I wrote: “what fucking difference does it make? How important is it to know whether the photo was taken 100 or 10,000 km/miles from here? It’s a picture from somewhere on THIS planet. Our planet. Where, as far as we know, there is only one within our reach. So yes, let’s be rightly concerned; not so much about knowing where this mess is, as well what we can do about it ourselves!”

Do you think I got one reaction back? No, I didn’t. After all, it is much easier to comment from the comfort of your own seat on something that happens then to do something about it yourself.

It makes me discouraged. At the same time I am happy that there are initiatives that encourage people to make streets and squares free of waste.

What brings us back to the waste throwers: why throwing waste in the streets in the first place? What do people think when they do this? That it will disappear just like that when it rains? That someone else will clean it up?

It is a complex problem. It doesn’t start with the person who throws away the waste on the street, and it doesn’t end with the person who collects the waste. Why is there so much waste at all?
Many parties have a responsibility here: the government, the private sector, the consumer, etc.

We can do something ourselves though. If we start using less non-recyclable waste, we should also throw away less. Simple, or not?

• 

Desde hace algún tiempo se puede encontrar imágenes en los medios sociales como aquel de arriba (foto: Plastic Soup Foundation), que respiran saturación de plástico y otros desechos. Niños nadando en una sopa de plástico. Todo tipo de residuos llegando a las playas de islas; desagües llenos de bolsas de plástico, botellas, latas, etc.

El comentario al respecto es bastante sorprendente. ‘OMG’es muy leída, al igual que ‘dónde’ ,’dónde está esto’, hasta que ‘Creo que esto es en la India, ¿no?’

Querer saber de dónde vienen las fotos, como único comentario, sugiere que la gente quiere saber principalmente que la foto en cuestión fue tomada desde algún lugar lejano. Como para obtener confirmación: ‘Afortunadamente está lejos de aquí’ – para que puedan estar preocupados -posiblemente- pero sobre todo aliviados de que no les afecte y de que el fenómeno no ocurra en su propio patio trasero.

Una vez no pude controlarme y después de haber leido una docena de reacciones que todos querían saber dónde y cómo se habia tomado la foto, yo escribí: “¿Qué diferencia hay? ¿Qué tan importante es saber si la foto fue tomada a 100 o 10.000 km de aquí? Es una foto de algún lugar de este planeta. Nuestro planeta. De los cuales, por lo que sabemos, sólo existe uno a nuestro alcance. Así que sí, preocupémonos con razón;
no tanto para saber dónde está tomada la foto, sino para animarnos a pensar en lo que podemos hacer nosotros mismos para resolver este problema enorme!”

¿Crees que recibi una reacción? No, ni una. Es mucho más fácil comentar desde la comodidad de tu sofá sobre algo que sucede lejos de tu cama, que sentirte animado para hacer algo al respecto.

Eso me desanima. Al mismo tiempo, sé que también debería estar contenta de todas las iniciativas existentes que entusiasman a la gente para que las calles y las plazas estén libres de residuos.

Lo que me lleva de vuelta a las personas que tiran la basura asi por asi en la calle: ¿por qué la gente tira basura en las calles? ¿Creen que desaparecerá por sí sola? ¿Que se disuelve cuando llueve? ¿Que alguien más lo limpiará por ellos? ¿No hay recogida de residuos en el barrio donde viven (que en realidad no existe (todavía) en varios países)?

Es un problema complejo. No empieza con la persona que tira basura a la calle, y no termina con la persona que los recoge.

Muchos actores tienen una responsabilidad aquí: el gobierno, el sector privado, el consumidor, etc.

Podemos hacer algo nosotros mismos. Si empezamos ya a utilizar menos residuos no reciclables, también debemos tirar menos. Sencillo, ¿O no?