ENG below, ESP abajo

Alles wat je aandacht geeft, groeit

Ik ben bezig met een opdracht voor een klant.  Het is een leuke opdracht, en ik doe hem samen met een collega. Mijn collega is slim, grappig, een beetje chaotisch zo nu en dan, maar daar houd ik wel van.  De klant bestaat uit twee verschillende organisaties, met een contactpersoon per organisatie. Naarmate de opdracht vordert, valt ons het een en ander op. Voor de ene contactpersoon is het glas altijd halfvol. Ze is altijd hartelijk, positief, zoekt mee naar oplossingen als er iets dient te veranderen, staat open voor onze suggesties. Voor de andere contactpersoon lijkt het glas altijd halfleeg. We doen meer dan ons gevraagd werd, we hebben overleg met de klant over elk punt in het proces, we communiceren transparant over alles, maar de contactpersoon waarvan het glas altijd halfleeg lijkt te zijn micro-focust op kleine dingen die hem irriteren, en heeft het vooral daarover wanneer we terugkijken op wat al gerealiseerd werd.  De resultaten staan niet ter discussie, wel dingen in het proces die niet liepen zoals hij het het liefste had. Micro-management naar ons gevoel.

Het brengt bij mij een dubbel gevoel teweeg. Bij de ene persoon ben ik blij dat ik mee kan werken aan deze opdracht, voel ik me goed wanneer we elkaar ontmoeten, terwijl de andere persoon – hoewel ik me ertegen verzet – stilaan steeds meer weerstand bij me opwekt.  Hoewel het om een en dezelfde opdracht gaat, krijg ik van de ene persoon energie, terwijl de andere energie uit me wegzuigt.

Ik praat er onderling met mijn collega over. We vragen ons af of er wel iets aan te doen is, of het niet iets persoonlijks is bij de ‘lastige’ klant, iets dieper liggend dat we niet kunnen raken. En ik vraag me af of ik er iets van moet zeggen. Ik heb veel zin om toch een keer te vragen waarom hij zich ook niet expliciet meer blij kan tonen met de resultaten, en waarom hij die kleine dingen in het proces zodanig groot maakt, dat hij niet meer lijkt te kunnen kijken naar het grotere geheel.  Niet alles loopt altijd precies zoals je wil, vooral als er veel mensen bij betrokken zijn zoals in dit geval, zelfs al ben je de opdrachtgever.

De vraag is ook: moeten wij meer openstaan voor de behoeften van de ‘lastige’ klant, zelfs al vindt de ‘positieve’ klant dat alles goed gaat? En zelfs al vinden wij dat waar hij over klaagt niet zo belangrijk is in het grotere geheel?  Ik heb geleerd dat alles wat je aandacht geeft, groeit. Gaan we niet net nog meer negatieve energie aantrekken wanneer wij ons mee gaan laten zuigen in een negatieve spiraal die wijzelf niet de moeite vinden?

We besluiten voorlopig niets te doen. En gewoon blij te zijn met wat we reeds gerealiseerd hebben. En we feliciteren elkaar met de resultaten tot nu toe, want we vinden dat we onze tussentijdse succesjes ook moeten vieren. En we bedenken dat er best wel meer aandacht hiervoor mag zijn, zelfs al zijn we niet perfect en kunnen sommige zaken altijd beter.

Nancy

Everything you give attention to, grows

I am working on an assignment for a customer. It is a nice assignment, and I do it together with a colleague. My colleague is smart, funny, a bit chaotic every now and then, but I like that. The customer consists of two different organizations, with a contact person per organization. As the assignment progresses, we notice a few things. For one contact, the glass is always half full. She is always cordial, positive, looks for solutions when something needs to change, is open to our suggestions. For the other contact, the glass always seems half empty. We do more than we were asked, we consult with the customer about every issue in the process, we communicate transparently about everything, but the contact person whose glass always seems to be half empty is micro-focusing on small things that irritate him, and mainly talks about this, when we look back on what has been realized so far. Micro-management to our feeling.

It gives me a double feeling. With one person I am happy that I can work on this assignment, I feel good when we meet each other, while the other person – although I have resisted – is gradually giving me more and more a feeling of resistance. Although it is one and the same assignment, I get energy from one person, while the other one draws energy from me.

I talk to my colleague about it. We wonder if there is something to be done about it, if it is not something personal with the ‘difficult’ customer, something deeper that we cannot touch. And I wonder if I should say something about it. I would love to ask why he cannot be more explicitly happy with the results, and why he makes those small things in the process so big that he no longer seems to be able to look at the bigger picture. Not everything always runs exactly as you want, especially if a lot of people are involved like in this case, even if you are the client.

The question is also: should we be more open to the needs of the ‘difficult’ customer, even if the ‘positive’ customer thinks that everything is going well, and though we think that what he complains about is not so important in the bigger picture? I have learned that everything you give attention to,grows. Are we not going to attract even more negative energy when we let ourselves be sucked into a negative spiral that we ourselves do not bother about?

We decide – for now-  to do nothing. And just be happy with what we have already realized. And we congratulate each other with the results so far, because we think we should also celebrate our intermediate successes, even if we are not perfect and some things can always be done better.

Nancy

Todo lo que le prestas atención, crece.

Estoy hacienda una consultoría para un cliente. Es un trabajo interesante y me gusta, y lo hago junto con un colega. Mi colega es inteligente, divertido, un poco caótico de vez en cuando, pero eso me gusta. El cliente constiste de dos organizaciones diferentes, con una persona de contacto por organización. A medida que avanza el trabajo, notamos algunas cosas. Para un contacto, el vaso siempre está medio lleno. Ella siempre es cordial, positiva, busca soluciones cuando algo necesita cambiar y está abierto a nuestras sugerencias. Para el otro contacto, el vaso siempre parece medio vacío. Hacemos más de lo que nos pidieron, consultamos con el cliente sobre todos los problemas en el proceso, nos comunicamos de manera transparente sobre todo, pero la persona de contacto cuyo vaso parece estar medio vacío está enfocada en pequeñas cosas que lo irritan, y principalmente habla de esto, cuando miramos hacia atrás sobre lo que se ha realizado ya hasta ahora.  Es microgestión a nuestro sentimiento.

Me da una doble sensación. Con una persona estoy feliz de poder trabajar en esta consultoría, me siento bien cuando nos encontramos, mientras que la otra persona gradualmente me está dando más y más un sentimiento de resistencia. Aunque es una sola consultoría, obtengo energía de una persona, mientras que la otra extrae energía de mí.

Hablo con mi colega al respecto. Nos preguntamos si hay algo que hacer al respecto, o si no es algo más personal del el cliente “difícil”, algo más profundo que no podemos tocar. Y me pregunto si debería decir algo al respecto. Me encantaría preguntarle por qué el no puede dar más atención a los resultados, y por qué esas pequeñas cosas en el proceso parezcan tan grandes que ya no parece poder ver el panorama general. No todo funciona siempre como lo deseas, especialmente si hay muchas personas involucradas, como en este caso, ni cuando eres el cliente. La pregunta también es: ¿deberíamos estar más abiertos a las necesidades del cliente ‘difícil’, incluso si el cliente ‘positivo’ cree que todo va bien, y si creemos que lo que el está diciendo no es tan importante en términos generales? He aprendido que todo lo que te prestas atención, crece. ¿No vamos a atraer aún más energía negative si empezamos a dar mucha atención a estas cosas también?

Decidimos, por ahora, no hacer nada. Y solo sé feliz con lo que ya hemos realizado. Nos felicitamos mutuamente por los resultados hasta ahora, porque creemos que es importante celebrar nuestros éxitos intermedios también, incluso si no somos perfectos y algunas cosas siempre se pueden hacer mejor.

Nancy