Hoe voel je je vandaag? – How do you feel today?

English below

Ik herinner me dat ik me ergens in de loop van het najaar in 2020 afvroeg hoe mensen zich voelen op het moment dat een klimaatverandering of een milieuprobleem zodanig groot wordt dat je het niet meer weg kan kijken en je tegelijk weet, beseft, doorkrijgt dat je leven nu, niet morgen of overmorgen maar echt, ja echt, nu, vandaag, nooit meer hetzelfde zal zijn als daarvoor. Die vraag kwam in me op toen ik hoorde over steeds terugkerende overstromingen in de kuststreek Beira in Mozambique door orkanen die frequenter dan daarvoor dat gebied de afgelopen jaren getroffen heeft.  Een heel gebied stond bijna continu onder water. Landbouw leek daar geen toekomst meer te hebben. “De schade van het jaarlijkse orkaanseizoen is gewoon te groot geworden om steeds weer te herstellen”, concludeerde de VN.  

Ik zag de beelden en was aangedaan, en ik was er nog niet eens bij geweest. Ik kende er ook niemand. Maar ergens in die periode ontstond daardoor mijn interesse voor de relatie tussen de mens en zijn natuurlijke omgeving, meer bepaald wanneer je weet dat er omwille van verandering in die natuurlijke omgeving die eerst tijdelijk lijkt en dan permanent wordt, er ook iets met jou gebeurt en in je relatie tot die omgeving, als je bijvoorbeeld weet dat je verdere leven nooit meer hetzelfde zal zijn, als gevolg van een omgevingsverandering zoals door het klimaat, of bijvoorbeeld door een bepaald milieuprobleem. Neem bijvoorbeeld Tsjernobyl. Iedereen kent de beelden van op TV, van desolate flatgebouwen, lege kamers waarin het stof van de jaren zich opgehoopt heeft, verlaten parken, vergiftigde natuur. Wat doet het met mensen die te horen krijgen dat ze wegens een milieuramp plots hun thuis verliezen, of te weten komen dat hun thuis gebouwd is op een gifbelt?  Dat ze geen groenten meer mogen verbouwen in een tuin waaruit ze de afgelopen tien jaar gegeten hebben?  Die hun huis zien meegesleurd worden door een woest geworden rivier? Ben je kwaad op de rivier? Op het gif in je tuin? Op je medemens die dit veroorzaakte? Of op jezelf omdat je op die plek bent gaan wonen? Op je eigen onwetendheid? Op de maatschappij? Voel je je machteloos?

Hoe verhoudt de mens zich tot zijn natuurlijke omgeving en welke gevoelens brengt dit teweeg? Kan je je mentaal voorbereiden, of leren omgaan, psychologisch, op zoiets als een klimaatverandering, op iets dat verandert in je natuurlijke omgeving dat zo ingrijpend is dat je leven voor altijd zal veranderen?  Ik stelde me die vraag in dat coronanajaar van 2020 –  misschien ook onder invloed van de tweede semi-lockdown dat jaar – niet enkel over anderen, maar ook over hoe ikzelf beter zou kunnen omgaan met mijn eigen pijn. Ik woon niet op een gifbelt, tenminste geen acute, en wateroverlast blijft hier voorlopig ook nog achterwege, tenminste als de algemene temperatuurstijging niet te hoog wordt. Maar er zijn andere dingen waar ik van wakker lag. Die een innerlijke pijn veroorzaken, bij het zien van beelden over bijvoorbeeld verloren gegane bossen in naam van de economische vooruitgang, bij het horen hoeveel minder bijen er tegenwoordig nog maar rondvliegen, bij het lezen over gletsjers die zienderogen wegsmelten voor altijd. Ik rouw zelf ook, ook al is mijn pijn wat abstracter en meer algemeen, door wat de mens, wat wij, en dus ook ik, in onze natuurlijke omgeving teweegbrengen. Voor het verlies van een toekomst zoals wij die, in ons verleden, nog gekend hebben.  Maar ook die pijn is wel degelijk voelbaar in mij, en het voelt alsof ik elke dag iets voor altijd kwijt ben, een abstract en tegelijk zo ontzettend tastbaar verlies.

Naast die pijn voel ik zelf ook angst. Angst, omdat ik het gevoel heb dat er nog zo ontzettend veel  mensen vandaag nog altijd doen of ze leven in dezelfde wereld als gisteren. Een wereld die in sneltempo aan het verdwijnen is maar het lijkt of veel mensen dit nog steeds niet willen zien.

Dit doet me denken aan die arme kikker in een pot water die zo langzaam naar zijn kookpunt wordt gebracht dat hij niet doorheeft dat hij in feite stilletjes levend wordt gekookt. De kikker gaat dood voor hij doorheeft dat hij beter uit de pot had gesprongen. We kennen allemaal dat verhaal.

Ik heb het idee dat we met zijn allen in die kookpot zitten die op het vuur staat. Een aantal mensen springen eruit en doen vanalles om het vuur lager of uit te krijgen zonder dat dit vooralsnog goed lukt. Anderen zetten het vuur zelfs nog wat hoger om het sneller vooruit te laten gaan. En anderen blijven lekker in die pot zitten zonder iets te doen. Lange tijd behoorde ik tot die laatste groep, zonder dat ik eigenlijk doorhad dat ik in die pot zat, net als die kikker. Maar dat is ondertussen voorbij. Mijn leven is voorgoed veranderd vanaf het moment dat ik doorkreeg dat ik in die kookpot zat.  Ik probeer nu, samen met anderen, het vuur mee lager te draaien voor het water aan het kookpunt komt. Vaak met de moed der wanhoop, en soms ook hoopvol.

I remember wondering somewhere in the autumn of 2020 how people feel when a climate change or an environmental problem becomes so big that you can no longer look away from it and at the same time you know, you realise, you get the message that your life now, not tomorrow or the day after, but really, yes really, now, today, will never be the same as before.

That question came to mind when I heard about recurring floods in the coastal region of Beira in Mozambique caused by hurricanes that hit that area more frequently than before in recent years. An entire area was almost continuously under water. Agriculture seemed to have no future there anymore. “The damage caused by the annual hurricane season has simply become too great to repair all the time”, the UN concluded.

I saw the images and was touched, and I had not even been there. I did not know anyone there either. But somewhere in that period, it sparked my interest in the relationship between human kind and its natural environment, more specifically when you realize yourself that – because of changes in that natural environment, which at first seems temporary and then becomes permanent – something also happens to you and in your relationship to that environment. You know that the rest of your life will never be the same again, as a result of changes in the environment such as e.g. climate change, or because of a particular environmental problem. Take Chernobyl, for example. Everyone knows the images from TV, of desolate apartment buildings, empty rooms in which the dust of the years has accumulated, deserted parks, poisoned nature. What did it do to people who heard that they suddenly lost their homes there because of an environmental disaster, or if you find out that your home is built on a poisonous slope? That you are not longer allowed to grow vegetables in a garden from which you have been eating for the past ten years? Or when see your home swept away by a raging river? Are you angry at the river? At the poison in your garden? At your fellow human who caused it? Or at yourself for living in that place? At your own ignorance? At society? Do you feel powerless?


How do people relate to their natural environment and what feelings does this bring about? Can you prepare yourself mentally, or learn to cope psychologically, with something like climate change, with something that changes in your natural environment so dramatically that it changes your life forever? I asked myself that question in that covid year in the autumn of 2020 – perhaps also influenced by the second semi-lockdown that year – not just about others, but also about how I could better deal with my own pain. I don’t live on a poisonous landfill, at least not an acute one, and flooding won’t happen here for a while, at least if the general temperature rise doesn’t get too high. But there are other things that have kept me awake. That cause me inner pain, when I see images of forests lost in the name of economic progress, for example, when I hear how many fewer bees there are flying around these days, when I read about glaciers that are melting away forever. I myself also mourn, even if my pain is more abstract and general, about what humans, what we, and therefore I, bring into our natural environment. For the loss of a future as we have known it in our past. But this pain is also palpable in me, and it feels as if I am losing something forever, an abstract and at the same time so terribly tangible loss, every day.


Besides that pain, I also feel fear. Fear, because I have the feeling that so many people today still act as if they live in the same world as yesterday. A world that is rapidly disappearing, but it seems that many people still do not want to see this.
This reminds me of the poor frog in a pot of water that is brought to the boil so slowly that he does not realise that he is in fact being quietly boiled alive. The frog dies before he realises that he should have jumped out of the pot. We all know that story.

I have the idea that we are all in that cooking pot on the fire. Some people jump out and do all sorts of things to get the fire lowered or turned off. Others even put the fire a bit higher to make it go faster. And others stay in the pot without doing anything. For a long time, I belonged to the latter group, without actually realising that I was in that pot, just like that frog. But that is now over. My life changed forever from the moment I realised I was in that pot. I now try, together with others, to turn down the heat before the water reaches its boiling point. Often with the courage of despair, and sometimes filled with hope.

De aarde is betoverend mooi – The earth is enchantingly beautiful

English below

Ik maak me zorgen. Over de toestand waarin wij, de mens, de planeet versneld aan het brengen zijn.  We gebruiken de planeet als een gebruiksvoorwerp. We doen alsof water eindeloos beschikbaar zal zijn. We doen of gas en hout en alle andere natuurlijke grondstoffen er altijd zullen zijn, zonder dat het iets uitmaakt hoe we ermee omgaan.   De aarde lijkt een onuitputtelijke bron van materialen die we voor altijd kunnen gebruiken zoals we vandaag doen.  De aarde lijkt ook steeds meer een plek waar we alles terug kunnen droppen als we het niet meer nodig hebben, en uitstoten zonder dat het wat uitmaakt of het goed of slecht is voor de omgeving.  Not dus. Daar lig ik wakker van.  De planeet zal nog lang blijven bestaan, maar we zijn het leven verschrikkelijk moeilijk aan het maken voor onze kinderen, onze kleinkinderen, achterkleinkinderen, achterachterkleinkinderen en ga zo nog maar even door. En het lijkt of we het ons geen zak aantrekken. Of toch velen onder ons er niet om geven.

Ik zag enkele dagen geleden de film ‘Don’t look up’ waarin een grote komeet nog groter dan degene die een einde maakte aan het leven van alle dinosauriërs, recht op onze aarde afstevent.  Wetenschappers ontdekken dit maar hebben de grootste moeite om de overheid te overtuigen actie te ondernemen. Wanneer dit dan toch gebeurt, gaat alles alsnog de mist in onder invloed van het kapitalisme.  De film is griezelig actueel als het gaat over hoe verschillend mensen vandaag kijken naar de realiteit. Dé realiteit die bovendien niet eens meer lijkt te bestaan. Ieder maakt zijn eigen realiteit. Dat lijkt vandaag de dag tot steeds meer polarisatie te leiden.

Iets bleef me bij van deze film.  Wanneer je iets niet wil zien dan zal je het ook niet zien, omdat je het negeert, of omdat je het nu eenmaal niet kan zien omdat je er niet in gelooft.  Tot je er met de neus op gedrukt wordt, en zelfs dan. Naar aanleiding van de film besefte ik twee zaken nog maar eens des te meer. Ten eerste dat het niet mogelijk is om iedereen in een bepaalde richting mee te krijgen vb. te overtuigen van het belang om energiezuinig te wonen, of om klimaatvriendelijk te leven. Dat gaat niet, omdat mijn realiteit niet de jouwe is en de jouwe niet die van je buurman of buurvrouw. Daarbij, we hoeven anderen niet te overtuigen en we moeten dat ook niet doen (hoewel ik nu wel lijk te overtuigen om niet te overtuigen).  Mensen zullen zelf wel manieren vinden om zichzelf van iets te overtuigen.  Ten tweede: als we de planeet naar de vaantjes willen helpen, dan kan dat ook daadwerkelijk.  De wereld is niet altijd maakbaar, er is niet per sé voor alles een oplossing die op tijd komt. 

Je hoeft niet ver te zoeken om in de komeet die op aarde dreigt in te slaan in de film een metafoor te zien. Voor de dreiging van de klimaatverandering bijvoorbeeld, voor hoe we omgaan met het milieu en de belasting dat dit legt op de natuur en onze gezondheid, voor hoe de keuze voor hoe we onze welvaart beleven de aarde geen goed doet, enzovoort.  Het hangt er maar net van af in welke richting welke beweging gaat en hoe zwaar deze zal wegen op het beleid, op ons eigen denken en handelen, op de keuzes die elk van ons maakt en zal maken in de toekomst, of het leven van de toekomstige generaties goed, minder goed of ronduit miserabel zal zijn.

Iemand raadde me aan om mijn zorgen hierover op te schrijven. Dat is wat ik vandaag begonnen ben en de komende tijd zal blijven doen.  Ik vond het een goed idee, want het helpt me om niet in hetzelfde gedachtenkringetje te blijven malen. En misschien lees je dit wel en denk je, oef, ik ben niet alleen, het is zo herkenbaar.  Je hoeft deze blog niet te lezen, maar het mag natuurlijk wel. Zeker als jij je vandaag de dag ook oprecht zorgen maakt over onze aarde. Onze planeet waartoe wij behoren. Onze planeet, die onze thuis is. Onze prachtige, geweldig mooie, betoverende planeet.

PS: Nog één dingetje, lig je van het bovenstaande absoluut niet wakker, en kan het je niet schelen op welke manier de mens de aarde dan ook behandelt, doe me dan een plezier en lees deze blog niet. Deze is namelijk niet voor jou bedoeld, want ik wil je niet het idee geven dat ik je ergens van wil overtuigen. Dat wil ik namelijk niet. Het leven is te kort om mijn energie hieraan te verspillen.  Het spijt me dan op voorhand dat je deze onder ogen kreeg. Blokkeer me dan vooral zou ik zeggen. Respectloze reacties zullen ook verwijderd worden.

The earth is enchantingly beautiful

I am worried. About the condition that we, mankind, are accelerating on the planet. We are using the planet as a tool. We act as if water will be available endlessly. We act as if gas and wood and all the other natural resources will always be there, no matter how we use them. The earth seems to be an inexhaustible source of resources that we can use forever as we do today. The earth seems also more and more a place where we can drop everything when we no longer need it, and where we can emit without making any difference whether it is good or bad for the environment. Not so. That is what keeps me awake. The planet will continue to exist for a very long time, but we are making life terribly difficult for our children, our grandchildren, great-grandchildren, great-great-grandchildren and so on. And it seems as if we don’t care. Or at least many of us don’t care.

A few days ago, I saw the film ‘Don’t look up’, in which a large comet even bigger than the one that put an end to the life of all the dinosaurs, is heading straight for our earth. Scientists discover this but have the greatest difficulty convincing the government to act against it. When they finally do, everything goes still wrong in the end because of the influence of capitalism. The film is eerily topical when it comes to how differently people look at reality today. The reality that, moreover, does not even seem to exist anymore. Everyone creates their own reality. That seems to lead to more and more polarisation nowadays. Something sticked with me about this film. When you don’t want to see something, you won’t see it, because you ignore it, or because you simply cannot see it because you don’t believe in it. Until you are confronted with it, and even then.

Following the film, I have come to realise two things all the more. Firstly, that it is not possible to get everyone to go in a particular direction for example to convince people of the importance to live energy-efficiently, or to live in a more climate-friendly way. This is not possible, because my reality is not yours and yours is not that of your neighbour. Moreover, we don’t have to convince others and we shouldn’t try to do so (although now it seems that I am trying to convince of not to convince). People will find ways to convince themselves of something. Secondly, if we want to destroy the planet, we can do so. The world is not always engineerable, there is not necessarily a solution for everything that comes on time.

You don’t have to look far to see a metaphor in the comet threatening to hit the earth in the film. For the threat of climate change, for example, for how we deal with the environment and the burden it places on nature and our health, for how the choice of how we experience our prosperity does not do the earth any good, and so on. It all depends on which direction each movement is going and how heavily it will weigh on policy, on our own thinking and actions, on the choices each of us makes and will make in the future, whether the lives of future generations will be good, not so good or downright miserable.

Someone advised me to write down my concerns. That is what I started today and will continue to do in the time to come. I liked the idea, because it helps me not to go round in the same circle of thoughts. And maybe you read this and think, oh dear, I am not alone, it is so recognisable. Of course, you don’t have to read this blog, but you are welcome to do so. Especially if you are genuinely concerned about our planet today. Our planet to which we belong. Our planet, which is our home. Our beautiful, wonderful, enchanting planet.

One more thing, if you don’t care about the above and don’t care about the way humans treat the earth, do me a favour and don’t read this blog. It is not meant for you, because I don’t want to give you the idea that I want to convince you of anything. I do not want to do that. Life is too short to waste my energy on this. I am sorry in advance that you had to see this first article. Then I would say, block me. And if you feel like posting disrespectful comments, don’t bother, they will be removed.

Imagine

English further below

Beeld je in

Dat elke keer dat je buiten je gezin en bubbel je een groep andere mensen ziet die niet essentieel zijn voor je werk of je school, je een pistool met één kogel bij je hebt dat je op jezelf moet laten afgaan.

Je hebt een aantal kansen dat er niets gebeurt

De kans bestaat ook dat het pistool afgaat en je, wat een pech, het loodje legt.

Je zegt, “hé, dat ga ik toch niet doen, ik ben niet gek”.

Toch is dat precies datgene wat een minderheid mensen doet, door vrienden te blijven zien zonder mondmasker, door etentjes te blijven organiseren, door stiekem feestjes te blijven organiseren.

Elke keer dat ze dit doen, spelen ze Russische roulette met zichzelf.

Niet letterlijk, maar met een virus dat zich in plaats van die ene kogel verbergt in een denkbeeldig pistool dat op dat moment afgaat.

Beeld je in dat het virus een echte kogel is in een echt pistool.

En dat wanneer je mensen ontmoet zoals hierboven beschreven, niet alleen op jou, maar ook op je moeder, op je vader, op je broer, op je zus, op je grootvader, op je grootmoeder een pistool met een kogel zal worden gericht, en wanneer de trekker wordt overgehaald, ze al dan niet neergeschoten zullen worden door dat pistool.

Het kan zijn dat het niet gebeurt, het kan zijn dat het wel gebeurt. En als het wel gebeurt, dan is dat jouw verantwoordelijkheid.

Een weerzinwekkend idee.  Daar kan je niet mee leven, toch?

Als je voor deze keuze zou staan, zou je die vrienden dan nog zien? Zou je nog een clandestien feestje houden wetend wat de mogelijke gevolgen kunnen zijn?

De keuze zou snel gemaakt zijn.

Dat is nochtans exact wat er op dit moment gebeurt.

Elke keer dat een minderheid mensen onverantwoord gedrag blijft vertonen, en dat is het geval, spelen ze Russische roulette. Met zichzelf, en wat nog erger is, met hun geliefden.

Ondertussen zit er misschien al meer dan 1 kogel in dat pistool.

Blijf thuis en speel geen Russische roulette.

Je omgeving is je er dankbaar voor.

Imagine


That every time you see a group of other people outside your family and bubble that are not essential to your work or your school, you carry a gun with one bullet that you have to let go at yourself.

You have a number of chances that nothing happens.

There is also a chance that the gun will go off and you, what a bad luck, will die.
You say, “hey, I’m not going to do that, I’m not crazy”.

Yet that’s exactly what a minority of people do, by continuing to see friends without a mouth mask, by continuing to organize dinners, by secretly throwing parties.

Every time they do this, they play Russian roulette with themselves.

Not literally, but with a virus that hides instead of that one bullet in an imaginary gun that goes off at that moment.

Imagine that the virus is a real bullet in a real gun.

And that when you meet people as described above, not only you, but also your mother, your father, your brother, your sister, your grandfather, your grandmother will be pointed at a gun with a bullet, and when the trigger is pulled, they may or may not be shot by that gun.

It may not happen, it may happen. And if it does, that is your responsibility.

A repugnant idea. You can’t live with that, can you?

If you faced this choice, would you still see those friends? Would you have another clandestine party knowing what the possible consequences might be?

The choice would have been made in no time.

However, that is exactly what is happening right now.

Every time a minority of people continue to behave irresponsibly, and that is the case, they play Russian roulette. With themselves, and what’s worse, with their loved ones.

Meanwhile, there may already be more than one bullet in that gun.

Stay home and don’t play Russian roulette.

Your environment will be thankful.

A new year, a new decade

ESP abajo – Dutch below

Not so long ago, I wondered what I would do in 2020. It seemed like an eternity far away, and suddenly the time has come. As if the time in-between had suddenly turned into nothing, and as if I stepped into 2020 in one fluent movement from the past.

I had the same feeling a few days ago. The eldest daughter moved out this this weekend to an apartment, sharing it with her boyfriend.   Yesterday I suddenly thought about what it was like when we just moved into this house, more than twenty years ago. The two kids were still little and sharing one room, sleeping in single beds being pushed together. In the evening I often lay down between them to read a story, and then promptly fell asleep between those warm children’s bodies. I thought of that, the moment I saw that the daughter’s bedroom was almost empty and the bedding was removed so that there was nothing more than a sad bare mattress on the bed. The memory of that moment of reading aloud a long time ago grabbed my throat. I was thrown to the past, only to be catapulted back to the present.  As if the time in between was nothing more than a flash and not a period of twenty years.

Don’t get me wrong, I am happy for my daughter and proud of her.  But that flash made me swallow. And it made me start thinking if I was there enough for her the past few years. Sometimes I was, and sometimes maybe not enough.

It made me realize how fast time really literally flies, despite all the clichés. I wanted to pull my little daughter against me one more time and cuddle her. I actually became a little nostalgic when I realized that time wouldn’t come back. But at the same time I also felt a sparkling curiosity about the future.

Coincidence or not, I read somewhere online this morning in an article that Obama would have said that on his deathbed he would mainly remember how he took his children to the park, and would not think of the memorable speech he gave about the climate agreement in Paris.  I understand what he means.  It is important to cherish our loved ones, those who love us and whom we ourselves so much love.  That also means thinking about our own lives, and how we live them. What do we give priority to, what do we waste too much time on, what should we not do and what should we do more or different? Do we spend our oh so precious time on what really matters and above all, who really matters in our lives? In a non-egoistical way, in a way that doesn’t mortgage the future of others?

This year I not only intend to curb my workaholic tendencies and develop better sleeping habits, but also to cherish my loved ones more and to be more conscious in life: to waste less water, to use less plastic, to reuse more material, to visit nature even more often (the dog will be happy). Those seem to me good intentions, and not even that difficult to realize. So that at the next time flash within 5, 10 or 20 or so years, I can look back on what was without regrets.  And after that, to be able to fully focus on what is to come.

A happy and healthy New Year to everyone!

Un nuevo año, una nueva década.

No hace mucho tiempo, me preguntaba qué haría en el 2020. Parecía una eternidad lejana, y de repente este tiempo ha llegado. Como si el tiempo intermedio se hubiera convertido repentinamente en nada, y como si yo entrara en el 2020 en un movimiento fluido del pasado.  

Tuve la misma sensación hace unos días. La hija mayor se fue de casa a principios de año, desde este fin de semana más concretamente, para convivir con su novio.   Ayer, de repente, pensé en cómo era cuando recién llegamos a vivir aca, hace más de veinte años. Los hijos compartían todavía un cuarto, uniendo sus camas individuales. Por la noche, a menudo me acosté entre ellos para leer un cuento, y luego me dormí rápidamente entre ellos dos. Pensé en eso, en el momento en que vi que el dormitorio de la hija estaba casi vacío y la ropa de cama fue retirada de modo que no había nada más que un triste colchón desnudo en la cama. El recuerdo de ese momento del pasado me agarró la garganta. Fui arrojado al pasado, sólo para ser catapultado de vuelta al presente.  Como si el tiempo intermedio no fuera más que un destello y no un periodo de veinte años.

Me di cuenta de lo rápido que vuela el tiempo, literalmente, a pesar de todos los clichés. Quería tener y abrazar a mi pequeña niña una vez más. En realidad me puse un poco nostálgico cuando me di cuenta de que ese tiempo no volvería. Pero al mismo tiempo también sentí una chispeante curiosidad por el futuro.

No me malinterprete, estoy feliz por mi hija y orgulloso de ella.  Pero ese flash me hizo tragar. Y pensar si estuve lo suficiente para ella los últimos años. A veces si, y a veces tal vez no lo suficiente.

Coincidencia o no, leí en algún lugar de Internet esta mañana en un artículo que Obama habría dicho que en su lecho de muerte recordaría principalmente cómo llevó a sus hijos al parque, y no pensaría en el memorable discurso que pronunció sobre el acuerdo climático en París.  Entiendo lo que quiere decir.  Es importante valorar a nuestros seres queridos, a los que nos aman y a los que amamos tanto.  Eso también significa pensar en nuestras propias vidas y en cómo las vivimos. ¿A qué le damos prioridad, en qué perdemos demasiado tiempo, qué no debemos hacer y qué debemos hacer? ¿Gastamos nuestro tan preciado tiempo en lo que realmente importa y sobre todo, en quién importa realmente en nuestras vidas? ¿De una manera no egoísta, de una manera que no hipoteque el futuro de los demás?

Este año no sólo pretendo frenar mis tendencias adictas al trabajo y desarrollar mejores hábitos de sueño, sino también valorar más a mis seres queridos y ser más consciente en la vida: entre otras cosas desperdiciar menos agua, usar menos plástico, reutilizar más material, visitar la naturaleza con más frecuencia (el perro (de hoy) será feliz). Me parece una buena intención, y ni siquiera tan difícil de realizar. Para que en el próximo destello de tiempo de 5, 10 o 20 años que se presentará mañana, pueda mirar atrás a lo que fue sin arrepentimiento.  Y luego ser capaz de concentrarse en lo que está por venir.

Un feliz y saludable Año Nuevo para todos!

Een nieuw jaar, een nieuw decennium…

Nog niet zo gek lang geleden vroeg ik me af wat ik in 2020 zou doen. Het leek nog een eeuwigheid ver weg, en plots is het nu zover. Alsof de tussenliggende tijd ineens tot niets verworden is en ik vanuit het toen in één beweging 2020 ben binnengestapt.

Ik had hetzelfde gevoel een paar dagen geleden. De oudste dochter is begin dit nieuwe jaar, sinds dit weekend meer bepaald, uit huis gegaan om te gaan samenwonen met haar vriend. Gisteren moest ik ineens denken aan hoe het was toen we net in dit huis kwamen wonen, alweer meer dan twintig jaar geleden. De twee kids deelden nog één kamer, en sliepen in tegen elkaar geschoven eenpersoonsbedden. ’s Avonds ging ik vaak tussen hen in liggen om een verhaaltje voor te lezen, en viel dan prompt zelf in slaap tussen die warme kinderlijfjes. Daar dacht ik aan, op het moment dat ik zag dat de slaapkamer van de dochter bijna leeg was en het beddengoed afgehaald zodat er niet meer dan een treurige kale matras op het bed lag. De herinnering aan dat voorleesmoment lang geleden greep me naar de keel. Ik werd naar het verleden geslingerd, om daarna terug gekatapulteerd te worden naar het nu. Alsof de tussenliggende tijd niet meer dan een flits was en geen twintig jaar lang.

Begrijp me niet verkeerd, ik ben blij voor mijn dochter en trots op haar. Maar die flits deed me even slikken. En stilstaan of ik er de afgelopen jaren voldoende voor haar was. Soms wel, en soms misschien niet genoeg.

Het deed me beseffen hoe snel de tijd echt letterlijk vliegt, alle clichés ten spijt. Ik wilde mijn kleine dochter van toen nog een keer tegen me aan kunnen trekken en knuffelen. Ik werd zowaar een beetje nostalgisch bij het besef dat die tijd niet meer zou terugkomen. Maar tegelijk voelde ik ook een sprankel nieuwsgierigheid naar de toekomst.

Toeval of niet las ik vanochtend ergens online in een artikel dat Obama zou gezegd hebben dat hij zich op zijn sterfbed vooral zal herinneren hoe hij zijn kinderen meenam naar het park, en niet zou denken aan de gedenkwaardige speech die hij gaf over de klimaatovereenkomst van Parijs. Ik begrijp wat hij bedoelt. Het is belangrijk onze dierbaren te koesteren, zij die van ons houden en die wij zelf zo graag zien. Dat betekent ook nadenken over ons eigen leven, en hoe we het leven. Waar geven we voorrang aan, waar verspillen we teveel tijd aan, wat doen we beter niet en wat wel? Besteden we onze o zo kostbare tijd aan wat er echt toe doet en vooral, aan wie er echt toe doen in ons leven? Op een niet-egoïstische manier, op een manier die de toekomst van anderen niet hypothekeert?

Ik neem me niet alleen voor om dit jaar mijn workaholic neigingen in te tomen en betere slaapgewoonten te ontwikkelen, maar ook mijn geliefden meer te koesteren en meer bewust in het leven te staan: minder water te verspillen, nog minder plastic te gebruiken, meer materiaal te hergebruiken, nog vaker de natuur op te zoeken (de hond zal blij zijn). Dat lijken me goede voornemens, en niet eens zo moeilijk om te realiseren. Zodat ik bij de volgende tijdsflits van 5, 10 of 20 jaar die zich morgen zal aandienen zonder spijt kan terugkijken op wat was. En daarna de blik weer voluit kan richten op wat komt.

Een gelukkig en gezond 2020 iedereen!!!

Was this whole world…just an illusion?

ENG version below – Versión en ESP abajo

Ik wil niet schrijven over het politiegeweld op straat. Het woord alleen al, komaan zeg. Contradictio in terminis, nietwaar? Ahum. Niet dus.

Ik wil niet schrijven over het militaire en politiegeweld in Venezuela, in Nicaragua, in Argentinië, in Brazilië, in Peru, in Ecuador, in Chili,in…. In Chili? Democratie ten top toch? Nee dus.

Wat is er aan de hand in Latijns-Amerika?

Ik wil het er niet over hebben.

Niet over de bendes in El Salvador, niet over de corruptie in Guatemala, niet over de narcotrafiek in Honduras en de war on drugs in Mexico.

Wat is er aan de hand, Latijns-Amerika?

Smeltkroes van culturen. Van gemeenschappen. Van uitbarstende kleuren. Van tradities, van muziek. Van zwarte ogen. Van nostalgie.

Wat is er aan de hand, staat Latijns-Amerika in brand?

Latijns-Amerika, continent in groei en ontwikkeling.

Toch?

Wat is er aan de hand?

Komt het voort uit andere Lentes? Elders gezien? Komt het voort uit al veel te lang opgekropt intern stilzwijgen, aanvaarding, berusting? Sociale onvrede? Teleurstelling over de “zogenaamde” democratieën?

De spreekwoordelijke druppel. U weet wel.

Die uitgebraakt wordt uit een bodemloze put van opgekropte woede. Frustratie!!

Ik lees constant en overal: “El pueblo unido jamás será vencido”.

Is dat werkelijk zo?

Is het gewone volk al niet te lang, decennialang, “vencido” zonder het te weten? Moegeslagen? Getergd? Uitgemolken? Onwetend?

De armen armer, de rijken nog rijker. U weet wel.

Bang voor allerlei geweld dat altijd latent aanwezig is, maar niet altijd zichtbaar, als een beest dat zich roert in het donker.

En roert zich nu de kiem van…ja van wat? Een nieuwe lente?

Een nog donkerder beest? Het ware gelaat van…ja van wat? Machtswellust?

Dictatuur lijkt nooit dichterbij geweest. Het alfamannetje verscholen achter een dun laagje vernis.

Was deze hele wereld…just an illusion???

¿Este mundo entero fue…solo una ilusión?

No quiero escribir sobre la violencia policial en la calle. Sólo la palabra, vamos. Contradictio in terminis, ¿verdad? Ahum. No es así.

No quiero escribir sobre la violencia militar y policial en Venezuela, en Nicaragua, en Argentina, en Brasil, en Perú, en Ecuador, en Chile, en…? ¿En Chile? La democracia en su mejor momento, ¿no? Así que no.

¿Qué está pasando en América Latina?

No quiero hablar de ello.

Ni sobre las pandillas en El Salvador, ni sobre la corrupción en Guatemala, ni sobre el narcotráfico en Honduras y la guerra contra las drogas en México.

¿Qué está pasando en América Latina?

Un crisol de culturas. De comunidades. De colores y música exuberantes. De tradiciones, de ojos morados. De nostalgia.

¿Qué está pasando? ¿América Latina está en llamas?

América Latina, un continente en crecimiento y desarrollo.

¿Verdad que si? O no?

¿Qué está pasando?

¿Es el resultado de otras “Primaveras”? ¿Lo has visto en otra parte? ¿Es el resultado del silencio, la aceptación y la resignación de las autoridades internas, que han permanecido en silencio durante demasiado tiempo? ¿Descontento social? ¿Desilusión con las “llamadas” democracias?

La gota proverbial. Ya sabes.

Que se vomita desde un pozo sin fondo de ira reprimida. ¡Frustración!

Leo constantemente y en todas partes: ‘El pueblo unido jamás será vencido’.

¿Es ese realmente el caso?

¿No ha sido el pueblo “vencido” durante décadas sin saberlo? ¿Cansado? ¿Ordeñado? ¿Ignorante?

Los pobres más pobres, Los ricos, más ricos. Ya sabes.

Miedo a todo tipo de violencia que siempre está latente, pero no siempre visible, como un animal que se agita en la oscuridad.

Y ahora el germen de….sí qué? ¿Una nueva primavera?

¿Una bestia aún más oscura? La verdadera cara de….sí de qué? ¿La sed de poder?

La dictadura nunca parece estar más cerca. El macho alfa oculto detrás de una fina capa de barniz.

¿Fue todo este mundo…. sólo una ilusión?

Was this whole world…just an illusion?

I don’t want to write about the police violence on the street. The word alone, come on. Contradictio in terminis, right? Ahum. Not so.

I don’t want to write about the military and police violence in Venezuela, in Nicaragua, in Argentina, in Brazil, in Peru, in Ecuador, in Chile, in…. In Chile? Democracy at its best, isn’t it? So no.

What is going on in Latin America?

I don’t want to talk about it.

Not about the gangs in El Salvador, not about the corruption in Guatemala, not about the narcotics traffic in Honduras and the war on drugs in Mexico.

What is going on in Latin America?

A melting pot of cultures. Of communities. Of bursting colours and music. Of traditions, of music. Of black eyes. Of nostalgia.

What is going on, is Latin America on fire?

Latin America, a continent in growth and development.

Right?

What is going on?

Is it the result of other springs? Seen it elsewhere? Is it the result of silence, acceptance and resignation, a state of silence for far too long? Social discontent? Disappointment with the “so-called” democracies?

The proverbial drop. You know.

Vomited out of a bottomless pit of repressed anger. Frustration!

I read constantly and everywhere: ‘El pueblo unido jamás será vencido’.

Is that really the case?

Hasn’t the common people been “vencido” for decades without knowing it? Tired? Milked out? Ignorant?

The poorer more poor, the rich even richer. You know.

Afraid of all kinds of violence that is always latently present, but not always visible, like an animal that is stirring in the dark.

And now the germ of…yes of what? A new spring?

An even darker beast? The true face of…yes of what? The lust for power?

Dictature never seems to be closer. The alpha male hidden behind a thin layer of varnish.

Was this whole world…just an illusion??

Inclusiveness: It all starts with yourself.

I’m at a conference about inclusiveness and diversity, on the one hand as a sympathizer with one of the organisations that work on this subject, and on the other hand because as a professional I’m curious about the many practical examples that will be presented and discussed that day.

It is interesting, and very diverse, with experts from a number of countries such as Tanzania, RD Congo, Honduras, El Salvador, Guatemala, Guinea, Burkina Faso, and also from Belgium. The seminar is a good illustration of what years of working on diversity and inclusion can bring about in terms of dynamics, in terms of changes, in terms of cooperation and learning. Impressive.

Yet for a moment – at least for me – a small false note sounds. Not in terms of the organisation of the study day, not in terms of the content, but something that nobody notices (I think), passes just as quickly and disappears, but in my case persistently keeps nagging and knocking somewhere.

I take part in one of the many workshops, where an exposé is given on the history of diversity and inclusion, and that ends with crossroadthinking and intersectionality. Complex concepts, but clearly explained.

Towards the end of the workshop, a small leap is made towards the government, and its role and responsibility towards women’s organisations and organisations in general that work on gender and inclusion. The speaker comes from such an organisation, and expresses her dissatisfaction with the fact that the current and future government will most likely cut back further the subsidies of these organisations in the near future.

That this is a pity, she says, because we just can’t keep up with the questions. We get so many questions from schools, care centres, etc. to help make their organisation more inclusive. And we won’t be able to do that without subsidies.

Because, she continues, without subsidies we will simply be ‘marketed’. This means that we will no longer be able to do our work. And then we have to work as a ‘consultant’. Let’s be clear. I myself will never, NEVER, be able to work that way.
I listen with amazement to those last sentences. Her non-verbal expression does not lie. The word ‘consultant’ and the last sentence are almost spit out.
What assumptions make her say this?

Are diversity and inclusion social themes and therefore primarily the responsibility of the government to deploy as much as possible in this area? Particularly by subsidising organisations that work on these issues? Is this its underlying assumption?

Does she believe that organisations should not spend their own budget on working on diversity and inclusion?

Diversity and inclusion are socially important themes, no discussion possible. But should this only be ‘solved’ by means of subsidies?

Diversity and inclusion are socially important themes AND THUS the responsibility of everyone who can contribute to this. Parents, family, social networks, schools, youth movements, companies, trade unions, leisure organisations and so on.

However, it cannot be the exclusive responsibility of a government to ‘ensure’ that society becomes more inclusive. Isn’t that very exclusive thinking? Paternalistic, patronising even in this way?

It is not the government that should work exclusively on social issues. The government has a major role to play, and can raise awareness, campaign, set a good example, help create the right context, and support organisations through subsidies.

However, any initiative, whether subsidised or not, that helps people to think and act in a more inclusive way, should be applauded.

Whether this is done by supervising an organisation through subsidies, or whether it is carried out by a company in the private sector. As long as it benefits society in an ethically responsible way based on involvement and authentic engagement on this theme, all this is good.

With and without subsidies.

That too is inclusive thinking and acting.

During the conference day I hear many testimonies from people who have put inclusion and (gender) equality into practice and still do, every day. They rise above themselves, they inspire others. Testimonies that have changed and continue to change the lives of these people. That day I hear several times – if you want to bring something into movement – that you first have to look in the mirror yourself, and that change starts with yourself.

I would like to ask the inclusion expert afterwards, how she does apply it in her own life. At the moment of the workshop I didn’t ask it, surprised as I was and with my mouth full of teeth. And especially afraid that I (hopefully) had misunderstood her statement.

Do you know exactly what your organisation contributes to?

ENG Below – ESP abajo

Wat als het bestaansrecht van je organisatie een dienst is, of verschillende diensten? Erop gericht om veranderingen te helpen realiseren in het sociaal weefsel dat onze maatschappij is?
In dat geval hebben we het – meestal – over complexe sociale veranderprocessen. Complex omdat het over maatschappelijke dingen gaat, omdat de context continu verandert, omdat we de meeste zaken binnen die context niet binnen onze eigen controle hebben (wat ook niet moet). Omdat het over mensen gaat. Hun verleden. Hun toekomst.

Kan jij, of je collega, of je baas, of je bestuurders precies formuleren aan welke veranderingen jouw organisatie wil en kan bijdragen in de maatschappij, zonder in vage, algemene, containerbegripachtige, wollige bewoordingen te vervallen die alles en tegelijk ook niets zeggen?

Lees verder hier: https://www.humanya.be/nl/blog/10-weet-jij-waaraan-je-organisatie-precies-bijdraagt

I work with organizations. In fact, I work with people in organizations, because organizations are not a living organism of course. People sometimes talk about organisations as if they stand alone and achieve results, but of course it is the people in organisations who make sure that processes are set in motion and that progress is made.

This makes it incredibly difficult for organisations to ‘steer’, ‘move’ into a certain direction. An organisation is like a ship that sets a course and of which you – as director, director, employee – hope that this course will be maintained so that after x number of days, months, years you will arrive at your destination.

But people don’t allow themselves to be steered ‘just like that’.

And we often all too easily assume that we ‘know’ what the destination is.

What IS your destination as an organisation? Your mission? Your vision? What IS your right to exist as an organisation?

When you produce a certain product such as clothing, building materials, books, etc., it’s not that difficult to explain why you exist.

But what if your right to exist is a service or a set of services? Focused on helping to realize changes in the social fabric that is our society? Whew, then it becomes a lot harder to explain exactly what you are doing. Without coming across as paternalistic, or a know-it-all.

We often talk about complex social change processes. Complex because it’s about social issues, because the context is constantly changing, because we don’t have control over the context (which we don’t have to have by the way). Because it’s about people. Their past. Their future.

It is not easy to make clear to others what exactly you want to see changed, let alone that all employees or colleagues within your organization think the same about it.

Can you, or your colleague, or your boss, or your directors, formulate exactly what changes your organization wants and can contribute to in society, without falling into vague, general, container-conceived, woolly phrases that say everything and nothing at the same time?

And are you sure that your strategy is the right one to contribute to these changes?

Do you doubt this?

Then it’s time to think about what you do as an organisation. Or how you do it, if your mission is clear but your strategy may not. Or if both are clear, but perhaps just not formulated sharply enough.

Humanya has the tools to help you formulate or develop your mission, your vision or your strategy as concrete as possible. At the level of your organisation, your projects, your team, whether or not together with your most important stakeholders.

We work with the Theory of Change, Outcome Mapping, principles of Design Thinking, Scenario thinking and other tools and concepts, tailored to your organization, tailored to your question and what exactly you want to achieve with this exercise. An initial conversation will help to clarify this.

This conversation is completely free of charge and without obligation. The future of your organisation is not.

Happy working week for everyone

Trabajo con organizaciones. De hecho, trabajo con personas en organizaciones, porque las organizaciones no son un organismo vivo, por supuesto. A veces se habla de las organizaciones como si estuvieran solas logrando resultados, pero, obviamente, son las personas trabajendo en las organizaciones que aseguran de que los procesos se pongan en marcha y de que se realicen progresos.

Esto hace que sea increíblemente difícil para las organizaciones ‘conducir’, moverse’ en una cierta dirección. Una organización es como un barco que fija un rumbo y del cual usted -como director, colega, empleado- espera que este rumbo se mantenga para que después de x número de días, meses, años llegue a su destino.

Pero la gente no se deja guiar ‘así de fácil’.

Y a menudo asumimos con demasiada facilidad que `sabemos’ cuál es el destino.

¿Cuál es su destino como organización? ¿Tu misión? ¿Tu visión? ¿Cuál es su derecho a existir como organización?

Cuando se produce un determinado producto, como ropa, materiales de construcción, libros, etc., no es tan difícil explicar por qué se existe.

Pero, ¿y si tu derecho a existir es un servicio o un conjunto de servicios? Centrado en ayudar a realizar cambios en el tejido social que es nuestra sociedad? Whew, entonces se vuelve mucho más difícil explicar exactamente lo que estás haciendo. Sin parecer presuntuoso, o paternalista, o sabelotodo.

A menudo hablamos de procesos complejos de cambio social. Complejo porque se trata de problemas sociales, porque el contexto cambia constantemente, porque no tenemos la mayoría de las cosas en ese contexto bajo nuestro propio control (lo que tampoco tenemos que tener). Porque se trata de personas humanas. Su pasado. Su futuro.

No es fácil dejar claro a los demás qué es exactamente lo que quiere que cambie, y mucho menos que todos los colaboradores de su organización piensen lo mismo al respecto.

¿Puede usted, o su colega, o su jefe, o sus directores, formular exactamente los cambios que su organización quiere y a los que puede contribuir en la sociedad, sin caer en frases vagas, generales, concebidas en contenedores, imprecisas que lo dicen todo y nada al mismo tiempo?

¿Y está seguro de que su estrategia es la correcta para contribuir a estos cambios?

¿Dudas de ello?

Entonces es hora de pensar en lo que hacen como organización. O cómo lo haces, si tu misión es clara pero tu estrategia no lo es. O si ambos son claros, pero tal vez no están formulados con la suficiente precisión.

Humanya tiene las herramientas para ayudarle a desarrollar y/o formular su misión, su visión o su estrategia de la manera más concreta posible.

A nivel de su organización, de sus proyectos, de su equipo, junto o no con los actores de interés más importantes. Trabajamos con la Teoría del Cambio, Mapeo de Alcances (outcome mapping), principios de Design Thinking, Desarrollo de Escenarios y otras herramientas y conceptos, adaptados a su organización, adaptados a su pregunta y qué es exactamente lo que quiere lograr con este ejercicio. Una conversación inicial ayudará a aclarar esto.

Esta conversación es completamente gratuita y sin compromiso. El futuro de su organización no es.

Feliz semana de trabajo para todos

Do you know what sustainability means? And do you act accordingly?

ENG below – ESP abajo

Er wordt veel gepraat over duurzaamheid tegenwoordig. En dat niet in het minste omdat we met zijn allen (nu ja niet met zijn allen, maar wel met velen) veel bewuster zijn beginnen nadenken over de consequenties van ons gedrag met de komst van de duurzame ontwikkeldoelen. Als er iets is dat die doelen op gang hebben gebracht, dan is het dat. Er wordt een beetje minder gedacht in termen van wij (hier in het westen) en zij (in landen waar het minder goed gaat) en meer in termen van ‘samen’ en ‘globaal’. Niet dat we daardoor al massaal ons gedrag zijn gaan veranderen, dat nu ook weer niet. Maar doordat we ons denken zijn gaan kaderen in een globaler perspectief zijn we ook anders beginnen kijken naar de Noord-Zuid verhoudingen. 

Maar wat betekent duurzaamheid nu eigenlijk? Als ik een duurzame auto koop, betekent dat dan dat deze langer meegaat dan daarvoor en niet na vijf jaar al begint te roesten? Of betekent het dat de brandstof die ik tank met deze auto minder vervuilend is dan vroeger en ik dus minder fijn stof uitstoot? Maar waar komt die brandstof vandaan, en is die wel duurzaam geproduceerd? Is een auto überhaupt een duurzame aankoop? Ik houd de werkgelegenheid mee in stand in de autosector, dus dat is toch ook duurzaam, of toch niet?

Je ziet, nadenken over duurzaamheid is lastig. En dan gaat het in dit voorbeeld nog maar over één enkel product. Er bestaat ook niet één definitie voor duurzaamheid. Vraag aan tien personen uit je omgeving wat duurzaamheid voor hen betekent en je krijgt tien verschillende antwoorden.  Maar is dat erg? Is het sowieso al niet goed wanneer er over wordt nagedacht en gediscussieerd? En nog beter, dat het aanzet tot actie?

Wat betekent duurzaamheid voor jou? En ben je er bewust mee bezig?  Vertaalt het zich concreet in wat je dagdagelijks doet?  In je werk, in je dagelijkse leven, in allebei, of vind je dat anderen zich hier maar mee moeten bezighouden?   Ik hoor het graag…

Hoy en día se está hablando mucho sobre ‘sostenibilidad’. Y no en último lugar porque todos nosotros (bueno, no todos, pero muchos de nosotros) hemos empezado a pensar de forma mucho más consciente en las consecuencias de nuestro comportamiento con la llegada de los Objetivos de Desarrollo Sostenible. Si hay algo que estos objetivos han puesto en marcha, es eso: Hemos empezado a pensar un poco menos en términos de ‘nosotros’ (los países ricos) y de ‘ellos’ (los países pobres) y más en términos de “juntos” y “globalmente”. No es que ya en masa hayamos empezado a cambiar nuestro comportamiento, pero es un inicio. Como hemos empezado a enmarcar nuestro pensamiento en una perspectiva más global, también hemos empezado a ver las relaciones Norte-Sur de una manera diferente. 

Pero, ¿qué significa realmente la palabra ‘sostenible’? Si compro un coche sostenible, ¿significa eso que durará más que antes y no se oxidará ya después de cinco años? ¿O significa que el combustible que uso en este coche es menos contaminante de lo que solía ser y que, por lo tanto, emito menos polvo fino? Pero ¿de dónde viene este combustible, y se produce de forma sostenible? ¿En todo caso, es un coche  una compra sostenible? Mantengo el empleo en el sector del automóvil, así que eso también es sostenible, ¿o no es así?

Verás, pensar en términos de sostenibilidad es difícil.  Tampoco existe una definición única de sostenibilidad. Pregunte a diez personas qué significa la sostenibilidad para ellos y obtendrás diez respuestas diferentes.  ¿Pero eso es malo? ¿No es bueno pensarlo y discutirlo de todos modos? Y mejor aún, que desencadena la acción?

¿Qué significa para ti la sostenibilidad? ¿Y estás actuando conscientemente en base a lo que piensas sobre sostenibilidad?  ¿Se traduce concretamente en lo que haces a diario?  ¿En tu trabajo, en tu vida diaria, en ambos, o crees que no es algo para ti de tener una opinión sobre eso?   Me gustaría oírlo…

There’s a lot to discuss about sustainability these days. Not in the least because all of us (okay, maybe not all of us but many of us) have started to think much more consciously about the consequences of our behaviour with the advent of the sustainable development goals. If there is one thing that these goals have set in motion, it is this: we have started to think a little less in terms of us (the ‘rich’ countries) and them (‘poor’ countries) and more in terms of ‘together’ and ‘globally’. Not that we have already started to change our behaviour en masse, that is not the case. But we have started to frame our thinking a little bit more in a global perspective, we have started to look at “North-South” relations in a different way. 

But what does sustainability actually mean? If I buy a sustainable car, does that mean that it will last longer than before and will not start to rust after five years? Or does it mean that the fuel I fill this car with is less polluting than it used to be and that I therefore emit less fine dust? But where does this fuel come from, and is it produced sustainably? Is a car a sustainable purchase at all? I help maintaining employment in the automobile industry, so I contribute to sustainable employment, isn’t it? Or not?

You see, thinking about sustainability is not so easy.  There is no unique definition for sustainability. Ask ten people what sustainability means to them and you will get ten different answers.  But is that bad? Isn’t it good to discuss it anyway? And even better, that it triggers action?

What does sustainability mean to you? And are you consciously acting accordingly?  Does what you think about it concretely translate into something you do on a daily basis?  In your work, in your daily life, in both, or do you think that others instead of yourself should be more involved in this?   I ‘d like to hear it…

Not in my backyard

ENG below – ESP abajo

Sinds enige tijd kom je op sociale media foto’s tegen die plastic en afval verzadiging ademen. Mensen die zwemmen in een plastic soep. Allerlei afval aangespoeld op stranden van – voorheen idyllische – eilandjes; afvoerkanalen gevuld met plastic zakjes, flesjes, blikjes enzovoort.

De commentaar daarbij valt me nogal op. ‘OMG’ is een veel gelezen, net als ‘where’, ‘where is this’, tot ‘I believe this is in India, no?’ Het willen weten waar de foto’s vandaan komen, als enige commentaar, doet vermoeden dat mensen vooral willen weten dat de foto in kwestie hopelijk ergens ver vandaan genomen werd. Als om bevestiging te krijgen: ‘gelukkig is het ver van hier’- zodat ze wel bezorgd kunnen zijn – eventueel – maar vooral en op de eerste plaats opgelucht dat het henzelf niet treft en het fenomeen zich niet in de eigen achtertuin voordoet.

Een keer kon ik me niet inhouden en na een tiental reacties doorscrold te hebben die allemaal wilden weten waar en hoe de foto genomen was, schreef ik: “wat maakt het uit? Hoe belangrijk is het om te weten of de foto op 100 of 10.000 km van hier genomen is? Het is een foto van ergens op deze planeet. Onze planeet. Waar er– voor zover we weten- maar één van bestaat binnen ons bereik. Dus ja, laten we met recht en reden bezorgd zijn; niet zozeer om te weten waar de rotzooi ligt, dan wel om ons aan te zetten om na te denken wat we er zelf tegen kunnen doen!”

Denk je dat ik één reactie terugkreeg? Nee hoor. Het is veel gemakkelijker om vanuit je luie zetel commentaar te leveren op iets dat – gelukkig, oef – ver van je bed af gebeurt, dan je aangesproken te voelen om zelf iets te ondernemen en bij jezelf te beginnen.

Het maakt me moedeloos. Tegelijk weet ik dat ik ook blij moet zijn, om alle initiatieven die mensen warm maken om straten en pleinen afvalvrij te maken.

Wat me terugbrengt bij de afvalgooiers: waarom gooien mensen afval op straat? Denken ze misschien dat het vanzelf verdwijnt? Dat het oplost wanneer het regent? Dat iemand anders het wel voor hen opruimt? Is er geen afvalophaling in de straat waar ze wonen (wat in een aantal landen effectief (nog) niet bestaat).

Het is een complex probleem. Het begint niet bij degene die het afval weggooit op straat, en het eindigt niet bij degene die het afval op komt halen. Waarom IS er zoveel afval überhaupt?

Veel partijen hebben een verantwoordelijkheid hier: de overheid, de privésector, de consument, etc.

Iets kunnen we wel zelf doen. Als we minder niet recycleerbaar afval gebruiken, dan moeten we ook minder weggooien. Simpel toch? of niet?

For some time now, you come across pictures on social media that breathe plastic and waste saturation. People who swim in a plastic soup. All kinds of waste washed ashore on the beaches of – formerly idyllic – islands; drainage channels filled with plastic bags, bottles, cans and so on.

The comments on this are quite striking. ‘OMG’ is a widely read one, just like ‘where’, ‘where is this’, until ‘I believe this is in India, no?’ Wanting to know where the photos come from, as the only comment, suggests that people mainly want to know that the picture was hopefully taken from somewhere far away. As if to get confirmation: ‘fortunately it is far from here’- so that they can be worried – possibly – but most of all relieved that it does not affect them and that the phenomenon does not occur in their own backyard.

One time I couldn’t control myself and after having scrolled through some reactions that all wanted to know where and how the photo was taken, I wrote: “what fucking difference does it make? How important is it to know whether the photo was taken 100 or 10,000 km/miles from here? It’s a picture from somewhere on THIS planet. Our planet. Where, as far as we know, there is only one within our reach. So yes, let’s be rightly concerned; not so much about knowing where this mess is, as well what we can do about it ourselves!”

Do you think I got one reaction back? No, I didn’t. After all, it is much easier to comment from the comfort of your own seat on something that happens then to do something about it yourself.

It makes me discouraged. At the same time I am happy that there are initiatives that encourage people to make streets and squares free of waste.

What brings us back to the waste throwers: why throwing waste in the streets in the first place? What do people think when they do this? That it will disappear just like that when it rains? That someone else will clean it up?

It is a complex problem. It doesn’t start with the person who throws away the waste on the street, and it doesn’t end with the person who collects the waste. Why is there so much waste at all?
Many parties have a responsibility here: the government, the private sector, the consumer, etc.

We can do something ourselves though. If we start using less non-recyclable waste, we should also throw away less. Simple, or not?

Desde hace algún tiempo se puede encontrar imágenes en los medios sociales como aquel de arriba (foto: Plastic Soup Foundation), que respiran saturación de plástico y otros desechos. Niños nadando en una sopa de plástico. Todo tipo de residuos llegando a las playas de islas; desagües llenos de bolsas de plástico, botellas, latas, etc.

El comentario al respecto es bastante sorprendente. ‘OMG’es muy leída, al igual que ‘dónde’ ,’dónde está esto’, hasta que ‘Creo que esto es en la India, ¿no?’

Querer saber de dónde vienen las fotos, como único comentario, sugiere que la gente quiere saber principalmente que la foto en cuestión fue tomada desde algún lugar lejano. Como para obtener confirmación: ‘Afortunadamente está lejos de aquí’ – para que puedan estar preocupados -posiblemente- pero sobre todo aliviados de que no les afecte y de que el fenómeno no ocurra en su propio patio trasero.

Una vez no pude controlarme y después de haber leido una docena de reacciones que todos querían saber dónde y cómo se habia tomado la foto, yo escribí: “¿Qué diferencia hay? ¿Qué tan importante es saber si la foto fue tomada a 100 o 10.000 km de aquí? Es una foto de algún lugar de este planeta. Nuestro planeta. De los cuales, por lo que sabemos, sólo existe uno a nuestro alcance. Así que sí, preocupémonos con razón;
no tanto para saber dónde está tomada la foto, sino para animarnos a pensar en lo que podemos hacer nosotros mismos para resolver este problema enorme!”

¿Crees que recibi una reacción? No, ni una. Es mucho más fácil comentar desde la comodidad de tu sofá sobre algo que sucede lejos de tu cama, que sentirte animado para hacer algo al respecto.

Eso me desanima. Al mismo tiempo, sé que también debería estar contenta de todas las iniciativas existentes que entusiasman a la gente para que las calles y las plazas estén libres de residuos.

Lo que me lleva de vuelta a las personas que tiran la basura asi por asi en la calle: ¿por qué la gente tira basura en las calles? ¿Creen que desaparecerá por sí sola? ¿Que se disuelve cuando llueve? ¿Que alguien más lo limpiará por ellos? ¿No hay recogida de residuos en el barrio donde viven (que en realidad no existe (todavía) en varios países)?

Es un problema complejo. No empieza con la persona que tira basura a la calle, y no termina con la persona que los recoge.

Muchos actores tienen una responsabilidad aquí: el gobierno, el sector privado, el consumidor, etc.

Podemos hacer algo nosotros mismos. Si empezamos ya a utilizar menos residuos no reciclables, también debemos tirar menos. Sencillo, ¿O no?

A little bit more mildness and tenderness for 2019!

For the year to come I would like to wish more mildness, and humanity, in all its forms and colors, in decisions made, in gestures and actions towards others, not only within the small circle of family and friends, but also beyond, in words anonymously on social media or directly towards each other, in emotions besides reason, and especially in everything we do, every day again.

Dutch – NL versie hier – ESP versión aqui

happy-new-year- 2019

When I came back to live in Belgium again already quite a few years ago – after having lived and worked abroad for more than seven years – I experienced a small culture shock in the beginning.  Getting to my new job I took the train, at 6 am every morning. Once arrived in Brussels I rushed to the exit of the station, like so many others around me. Three things struck me: most people walked silent and alone, everyone was in a hurry, and there was little laughter or smiling in the early morning. Moreover, I also noticed that people to work often wear dark clothes. I was not getting happy about it. Working these first months I felt bad every morning. And I felt preoccupied at the thought alone of sitting in an office behind a computer for a whole day.

Gradually it got better. I changed to a job that suited me more, with more flexible hours, and less regularity and routine. That suited me better with who I was and how I wanted to work. But I will never forget how I felt that first period back in Belgium, on the train on my way to Brussels, in the station running between all other people early in the morning. Glad I had a job, but unhappy for the rest, a bit of a stranger in my own country.

I sometimes think back to that period, and although it cannot be compared with it at all, especially when it comes to the refugee crisis. I can’t feel how someone feels who has been forced to flee from his or her own country, leaving family and friends behind, but also the own culture and traditions. There is so much discussion about it. What I often miss in this story is mildness. No pity, but humanity. We ignore the fact that many of them had no choice but to leave everything behind. We think as if they wanted nothing more than to end up in a place that reminds them of nothing at home. We treat them as if they were asking to be a stranger in a foreign country. And we already condemn them in advance to great uncertainty about a safe future. We think so easily in the place of others, we judge so quickly about others.

Sometimes I occasionally go back to Brussels for my work. Today a lady spontaneously offered her help when she saw me struggling with my coffee cup, and when I bought a subway ticket that did not function for some obscure reason, four willing young guys who stood there joined their forces to open the electronic metro gate to me. Illegally, but it felt good that I was taken care of. By strangers, and without having to ask for it.

If I want something for the coming year, then it is more mildness, and humanity, in all its forms and colors, in decisions made, in gestures and actions towards others, not only within the small circle of family and friends, but also beyond, in words anonymously on social media or directly towards each other, in emotions besides reason, and especially in everything we do, every day again.

Catherine Ongenae wrote in an opinion piece in 2015 “I cannot make you feel what I feel. I cannot feel what you are feeling. I do not know what it is like to exist in a skin other than mine. We can tell each other something about this, but it does not in any way summarize who we are. People complain that society becomes harder and more heartless. But doesn’t mildness begin with ourselves? We all judge, we are all condemned. We disapprove, we are all rejected. We know what it means and how it feels. But do we also know how to stroke the frayed fur of that wild emotion, how to acknowledge pain, how toan bring an affected person back to the living in this way? As Holzer already lettered, and Otis Redding sang so beautifully: ‘Try a little tenderness’. We cannot do otherwise if we do not want to lose our humanity”.

With the very best wishes for 2019!

Nancy

%d bloggers like this: